[ پَرسه های اُبالی]

شب هایی که خواب میبینم سرطان دارم داره بیشتر میشه

دیشب بعد از پرسیدن پلن درمان از دکتر داشتم ارزون ترین راه درمان رو به دکتر پیشنهاد میکردم.

یه خواب دیگه هم دیده بودم. دوستای مدرسه م، چه دبستان و چه راهنمایی و دبیرستان داشتن میرفتن اردو مالزی. با هواپیما. منم تو فرودگاه بودم، فقیرترین دوستمم پول عوارض خروج از کشور رو داشت. من حقوقامو جمع کرده بودم. فکر میکردم تهش اینه چیزی نخرم و کم بخورم اونجا. که فقیر ترین دوستم گفت ۲۲میلیون تومنه. گوگل کردم دیدم اره. زنگ زدم به خواهرم که به یه بهونه ای بیاد منو از فرودگاه ببره که دوستام نفهمن از سر بی پولیه.

فرض کن من بیوفتم از سرطان بمیرم

آب از آب دنیا تکون نمیخوره

بعد اونوقت فرت و فرت آدمهای دیگه میمیرن و مریض میشن.

بابا مریضی مال منه که خونوادمم جبری دوستم دارن، نه واسه کاپلا. من باید بیوفتم بمیرم. من باید مریض شم.

اونوقت تو مریضا کسایی رو میبینم که تنها نیستن و واقعا مریضی حق اونا و کسی که دوستشون داره نیست.

من باید مریض شم که غمخوار ندارم.

کنسرت علیرضا قربانی میخوام

خشمکینم از آدما

از نمک نشناسی هاشون

از نمک نداشتن دستم

از آدمای بد بی انصاف

واقعا

عشق مال تو فیلماست بچه جون، بگیر بخواب

امان از شب های نزدیک پریود

فقط اشک که میریزه

کیفیت خوابم کم شده

بعدازظهر خوابیدم و هزاربار پا شدم

الانم کلاس دارم

کسلم

باید ته مونده انرژیم رو جمع کنم برم سر کلاس تا ۸ شب.

کاش درآمد ثابت داشتم که میشد باهاش برنامه‌ریزی کرد واقعا. با بیمه ثابت.

ناشکر نیستم اونم وقتی تو این وضعیت پول دراوردن واقعا سخته، مشکل از ارزش پولمونه نه کارمون.

صبح مود پایینی داشتم. چشمام خسته بودن و فقط میخواستم بسته نگهشون دارم، کم خوابی هم باعث شده بود که زود خوابم ببره. ولی چه فایده که تلفن پشت تلفن و زنگ پشت زنگ. از مصیبت های تو هال خوابیدن همینه. البته که بخاطر شرایط تخمیم مجبورم گوشی رو سایلنت نکنم و خوب فقط ۲ بار گوشی خودم زنگ خورد و از خواب بیدارم کرد. این شد که همچنان خوابالوم.

دلم نمیخواد حالا که تایمشو دارم، یک میلیون و خرده ای ضرر کنم تو حقوقم.

کاش برق قطع نشه. باید یه برنامه سفت و محکم بچینم که قطعی برق، کمتر بهم فشار بیاره.

خوابم میاد خیلی.

بعد تزریق بابا یکم خوابیدم و حالا یکم انرژی دارم

این کلاسم که تموم بشه، به خودم جایزه یه دوش با آب داغ مشتی میدم!

بعدشم یه لیوان چای عطری و بیسکوییت :)

متاسفم که اینو میگم، ولی هیچی بوتر از داشتن همکار زن نیست، به ویژه اینکه خودتم زن باشی!

منتظرم تزریق بیست و هفتم بابا تموم بشه. گرسنمه و ۲ روز اخیر نتونستم درست و کامل بخوابم. حجم استرس و غمی که تحمل میکنم خیلی زیاده. خدا کنه این ماه یک میلیون و سیصد از حقوقم کسری نیارم که به همونم نیاز دارم.

ذهنم شلوغ پلوغه

از دیده برفت خون ز دل نیز بلی

از دل برود هر آنچه از دیده برفت

شروع ترم جدید و کلاسهای جدید با روش تدریس جدید.

استرس نداشته باشم؟

دارم پااااره میشم

استرس تنظیم کردن کار و مراقبت از مامان و بابا داره دیوانه‌م میکنه

این خواهرای منم که نگم کلا...

خاله م مشکوک به تومور مغزیه. این سرطان چمبره زده سر خاندان ما.

کاش من میمردم سالها پیش. کاش خود‌کشی ۱۸ سالگیم موفق بود. این زندگی ارزش دیدن نداره.

مگه از تموم زندگی چی میخواستیم؟ یه آسمون آبی، یه غذای گرم و یه سقف امن بالا سرمون.

یه شغل و زندگی معمولی.

مگه چی میخواستیم که درد و کابوس و تنش عصبی نصیبمون شد؟

مشکلات شغلی کاری خانوادگیم که یکی دو تا نیست

استرس موقع یک ذره عوض شدن ریتم تنفس بابا، اون لحظه که قلبت تیر میکشه و میترسی، اونجا که خوابهات پر کابوس بیمارستان و کلینیک و شیمی‌درمانیه.

سخته، دردناکه.

نمیدونی خوب میشه؟ اگه خوب بشه برمیگرده؟ اگر برگرده چقدر بعد برمیگرده؟ اگه ذره ذره آب بشه؟ اگه دردش زیاد بشه...

اونجا که یواشکی یه ورق از اکسی‌کدون میذاری تو کیفت مبادا دردها غیرقابل تحمل بشه...

اونجا که تهوع داره، اونجا که درد وحشتناک داره، اونجا که از درد رنگش میپره و زیرچشماش کبود میشه پف میکنه.

من این درد رو کجا ببرم که دیگه رو سینه‌م چنگ نزنه؟ قلبم فشرده شده.

چه حکمتی خدا؟ کدوم حکمت؟ رندوم یک عده رو بیشتر عذاب میدی و زندگیشون رو پر از زجر میکنی.. همه عمرم، تمام این ۲۵سال به دنبال ذره ای خوشی و نور بودم، به امید فردای بهتر... ولی تهش تو ICU. راهرو بیمارستانها، پشت در اتاق عمل، تو آزمایشگاه، پاتولوژی، کلینیک شیمی‌درمانی، بیمارستان رادیوتراپی، داروخانه‌های خاص و تو جاده و مسیر بودم. خدایا، این بود جوونی؟ دلت نسوخت؟ درد دادی پس درمانش چی؟ منو ندیدی؟ رنج خانواده منو ندیدی که حالا با هم تو یک کابوس ممتد اسیریم؟ خدایا کجایی که هر چی صدات میزنیم نمیشنوی؟ نکنه رفتی دست به آب و داری میرینی به زندگی کیری ما؟

اگه تقلیل دادن غم دیگران فاجعه نبود، تا حالا هزاربار به بقیه میگفتن چرا ناراحتین؟ مگه پدرتون سرطان داره؟

تو این جهنم روزی هزاربار دارم میسوزم...

لعنت به غم

موهام رنگ ریشه میخواد

چشمام ناقرینه شدن

موهام زبر شدن و موخوره گرفتن

بدنم زرت و زرت خالی میکنه، یهو ضعف میکنم ولی جون پا شدن و یه لقمه نون خوردنو ندارم بعدش

زندگی جوان ایرانی

زندگی شیرین کیری در خاورمیانه

کیرم تو این زندگی و این گاز که روشن نمیشه یه چایی بخوریم

بالا اوردن بابا وحشتناکه.

لعنت به شیمی‌درمانی، لعنت به رادیوتراپی، لعنت به علم پیزوری که درمان درست و حسابی برای این مرض کشنده پیدا نکرده

من چه کنم با این وضع؟

چرا بابا بالا میاره؟ بس نبود اون همه بدبختی؟ بس نبود؟

لعنت به این مشکلات

لعنت به این وضع نکبت بار

کاش من مریض بودم و بابا مریض نبود

لعنت به این زندگی

نه معاونه خیلی مهربون بود =)

لحن این معاون استان جوری بود که فکر کنم میخوان توبیخ موبیخم کنن. الحمدلله!

برگشت گفت من یه توضیحی باید بهتون بدم... خودم زنگ میزنم(حالا کو تا زنگ بزنه)

حمایت خانواده چیزیه که اگر نباشه، میشی یه بدبخت که به زور سگ دو باید یه زندگی معمولی برای خودت بسازی.

با ۵۰۰ میلیون کارم راه میوفته.

دلتنگی و بی تابی برای دیدن عزیزی که دوستش داری استخون هات رو در هم خرد میکنه.

کاش بیماری بابا زودتر درمان بشه

کاش زودتر خوب خوب خوب بشه، بشه مثل اونهایی که کامل درمان شدن و ساااالیان سال زندگی کردن و درنهایت به مرگ طبیعی رفتن